Το Στοιχείο Μέταλλο σε Συναισθηματικό Επίπεδο – Η Θλίψη

Σε συναισθηματικό επίπεδο, το στοιχείο του Μετάλλου (Πνεύμονες, Παχύ Έντερο, Δέρμα) συνδέεται με το συναίσθημα της Θλίψης. Όπως όλα τα συναισθήματα, η θλίψη είναι μια μορφή ενέργειας, το άφημα – επιτρέπω να αφήσω – και την διαδικασία να θρηνήσουμε τις απώλειες μας. Την εποχή του Φθινοπώρου είναι πιο εύκολο να αναδυθεί, και άρα να τη νιώσουμε, εφόσον υπάρχει αποθηκευμένη στο σώμα, και ειδικότερα στα προαναφερόμενα όργανα και ιστούς του Μετάλλου.

Όταν αισθανόμαστε και εκφράζουμε την θλίψη μας τότε αυτή παίρνει το χρόνο της και σταδιακά διαλύεται ενδυναμώνοντας την βάση της εσωτερικής μας υγείας.  Το να αισθανόμαστε λύπη σε σχέση με αυτό που μας συμβαίνει στο σήμερα είναι απόλυτα φυσιολογικό. Τα προβλήματα ξεκινάνε όταν αισθανόμαστε συνέχεια θλιμμένοι για μεγάλα χρονικά διαστήματα. Τότε η ενέργεια του συναισθήματος δεν ρέει και στασιμοποιείται ακόμα περισσότερο.

Μεταξύ άλλων συμπτωμάτων στο σώμα, όταν το Στοιχείο Μέταλλο μέσα μας βρίσκεται σε Ανεπάρκεια έχουμε Ανικανότητα να θρηνήσουμε. Όταν βρίσκεται σε Υπερβολή έχουμε Ανεπίλυτη Θλίψη που παραμένει.

Ανεπίλυτη Θλίψη

Η θλίψη που δεν έχουμε επιτρέψει στο παρελθόν στον εαυτόν μας να νιώσουμε, – είτε για να μπορέσουμε να επιβιώσουμε και να προχωρήσουμε ή γιατί δεν μπορούμε εκείνη την περίοδο να την διαχειριστούμε, δημιουργεί μακροχρόνιες συσπάσεις στους Πνεύμονες και αποδυναμώνει την καλή λειτουργία τους. Σχεδόν όλοι οι ασθενείς με χρόνια προβλήματα στους Πνεύμονες και το Παχύ Έντερο, ανεξαρτήτως αιτιολογίας, έχουν υπόγεια θέματα με θλίψη που χρειάζεται να απελευθερωθούν.

Αποφυγή της Θλίψης ή Ανικανότητα να την Νιώσουμε

Επειδή μας πονάει πολύ, οι περισσότεροι άνθρωποι προσπαθούμε να αποφύγουμε την θλίψη, γιατί δεν θέλουμε να βιώσουμε τον πόνο της. Άλλοι συνδέουν την θλίψη με την αδυναμία και δεν θέλουν να νιώσουν ευάλωτοι. Είναι κοινή πρακτική να αποφεύγουμε την θλίψη, και άρα να την αρνούμαστε σε όλες τις περιπτώσεις εκτός από τις πιο ακραίες. Όμως κατ’ αυτόν τον τρόπο, κάθε νέα επώδυνη εμπειρία απειλεί αυτό το τεράστιο φορτίο άρνησης και γινόμαστε όλο και πιο άκαμπτοι στην προσπάθεια μας να ελέγξουμε τα συναισθήματα μας. Αρνούμαστε στον εαυτό μας το δικαίωμα να νιώσει ακόμα και μικροπράγματα φοβούμενοι ότι αυτό θα πυροδοτήσει συναισθήματα που δεν θα μπορούμε να ελέγξουμε. Η συνήθεια αποφυγής μπορεί να μην μας είναι καν συνειδητή.

Δυστυχώς το συνήθειο αυτό του να διώχνουμε μακριά την θλίψη δεν την εξαφανίζει. Δημιουργεί ένα τέρας μέσα μας που απορροφά την ενέργεια μας και εμβαπτίζει όλα τα συναισθήματα μας. Γιατί όταν αναισθητοποιούμε τον εαυτό μας για να μην νιώθουμε τον πόνο, χάνουμε την ικανότητα μας να αισθανθούμε και θετικές καταστάσεις όπως η δημιουργικότητα, η αγάπη, και η χαρά στο μεγαλείο της. Γινόμαστε μουδιασμένοι και αποκομμένοι από τις εμπειρίες μας.

Νιώθοντας την Θλίψη μας

Η θλίψη έχει την θέση της όπως όλα τα συναισθήματα και χρειάζεται να την τιμήσουμε αν θέλουμε να βρισκόμαστε σε επαφή με τον εαυτό μας. Στην πραγματικότητα, όταν βρίσκουμε το κουράγιο να παραδεχτούμε στον εαυτό μας ότι νιώθουμε, και να επιτρέψουμε να την νιώσουμε, ανακαλύπτουμε ότι δημιουργεί δύναμη αντί για αδυναμία. Η Θλίψη μας επιτρέπει να αντιμετωπίσουμε τις απώλειες μας και να περάσουμε από μέσα της αφήνοντας ιδέες, συμπεριφορές και σχέσεις που δεν είναι πια διαθέσιμες.

Αν και η διαδικασία του να θρηνήσουμε τις απώλειες μας είναι εξαιρετικά επίπονη, μας φέρνει πολλά δώρα αποκρυσταλλώνοντας αυτά που είναι πιο σημαντικά για εμάς. Σε όλο της το μέγεθος η θλίψη μας υπενθυμίζει πόσο πολύ αγάπη μπορούμε να αισθανθούμε και δεν υπάρχει μεγαλύτερη Δύναμη από αυτήν την βαθιά ανθρώπινη εμπειρία. Η Θλίψη επίσης μας διδάσκει τι είναι πολύτιμο στην ζωή μας και στις ζωές των άλλων, και μας δίνει την ευκαιρία να κατευθύνουμε την ενέργεια μας στο να γίνουμε αυτοί που θέλουμε να είμαστε.

Τιμώντας αληθινά την θλίψη μας σημαίνει να θρηνούμε κάθε απώλεια μας, ανεξαρτήτως μεγέθους, ακόμα και αυτές τις μικρές που πιστεύουμε ότι δεν θα έπρεπε να νιώθουμε ή όπως αυτές που οφείλονται σε αλλαγές και μεταβάσεις που εμείς επιθυμούμε και φέρουμε στην ζωή μας. Έτσι, καλό είναι να θρηνούμε μέσα μας για αγαπημένα υπάρχοντα που χάσαμε, και για το σπίτι που αφήνουμε όταν μετακομίζουμε σε ένα καλύτερο, πιο όμορφο από το προηγούμενο. Μπορεί να θρηνούμε για μια δουλειά από την οποία παραιτηθήκαμε ή για το χάσιμο της εργένικης ζωής μας ενώ ετοιμαζόμαστε να παντρευτούμε τον αγαπημένο ή την αγαπημένη μας. Η θλίψη δεν έχει να κάνει με το ότι μετανιώνουμε, έχει να κάνει με την απελευθέρωση. Νιώθω την απώλεια αυτού που έφυγε και το αποχαιρετώ, για όσο χρειάζομαι, ώστε να μπορώ να έχω χώρο για να νιώσω το καινούργιο.

Η απελευθέρωση και το ξαλάφρωμα είναι τα δώρα που έρχονται μετά την θλίψη. Είναι η αναγνώριση αυτών που ακόμα διαθέτουμε στην ζωή μας και η απόφαση να προχωρήσουμε μπροστά με αυτά που υπάρχουν. Δεν είναι ακριβώς ελπίδα ή ακόμα και αποφασιστικότητα αλλά μια συνειδητοποίηση που πολλές φορές μας εκπλήσσει, ότι κάτι ανεκτίμητης αξίας παραμένει μαζί μας, ανεξάρτητα ή ακριβώς λόγω της απώλειας. Η εσωτερική διαύγεια αναδύεται από την θλίψη όπως ο φοίνικας από τις στάχτες. Είναι το απόσταγμα αυτού που είχαμε – ένας δικός μας άνθρωπος, μια αγάπη που ζήσαμε, ένα σπίτι στο οποίο ζήσαμε, μια εμπειρία – και γίνεται μέρος του εαυτού μας που δεν μπορούμε ποτέ να χάσουμε. Όταν πρόκειται για κάποιο άνθρωπο που αγαπήσαμε και χάσαμε, ας εστιάσουμε σε αυτά που ζήσαμε, στη ζωή που μοιραστήκαμε μαζί και σε όλα αυτά που παραμένουν στην καρδιά μας μέσα από αυτήν την σχέση. Βρίσκεται στην καρδιά μας, στα κόκαλα μας και στις αναμνήσεις μας. Αυτές οι εμπειρίες υφαίνονται στο ύφασμα της ύπαρξης μας και μας κάνουν να είμαστε περισσότερο από αυτό που ήμασταν.

H επίλυση της Θλίψης, μας κάνει πιο δυνατούς και μας σπρώχνει προς την ζωή όπου ως θαύμα ανακαλύπτουμε την ικανότητα μας να αισθανόμαστε ξανά καλά. Αγαπάμε το νέο μας σπίτι, μπαίνουμε στο νέο γάμο με ενθουσιασμό, και ξανανιώθουμε την χαρά μετά από την απώλεια κάποιου που αγαπήσαμε πολύ, όχι ως καταπραϋντικό στους μειωμένους εαυτούς μας, αλλά σαν βαθύτερα, πληρέστερα και πλουσιότερα όντα που όλο και περισσότερο σφυρηλατούμαστε από τις απώλειες μας. Αυτά είναι τα ανεκτίμητα χαρακτηριστικά του Μετάλλου που μας κάνουν πιο πλούσιους μέσα από τις εμπειρίες της ζωής μας.

Αν παρουσιάζουμε χρόνια προβλήματα με τους Πνεύμονες ή/και το Παχύ Έντερο και το Δέρμα μας ή αν γνωρίζουμε ότι δεν έχουμε θρηνήσει αρκετά για τις απώλειες μας, ξέρουμε πια ότι ήρθε η ώρα να εργαστούμε με τον εαυτό μας και ειδικότερα με την απελευθέρωση της θλίψης.

H συνταγογράφηση των κατάλληλων αρχαίων κινέζικων συνταγών βοτάνων στοχεύουν τόσο στην ενδυνάμωση των Πνευμόνων και του Παχέως Εντέρου ώστε να διαχειριστούν καλύτερα την θλίψη και να την απελευθερώσουν πιο εύκολα, αλλά και σε νοητικό/ψυχοπνευματικό επίπεδο μας στηρίζουν για να μπορέσουμε να την αφήσουμε. Σε συνδυασμό με ενεργειακή θεραπεία μπορούμε να βοηθήσουμε στην διάλυση και απελευθέρωση της ανεπίλυτης και στάσιμης θλίψης με πολύ καλά αποτελέσματα.